میلاد رسول گرامی اسلام (ص) و امام صادق (ع) مبارکباد
عَدلُ ساع［ٍ خیرٌ مِن عباد - سبعین سن［ًٍ، قیامِ لیلِها و صِیامِ نهارِها»:
یک ساعت،اجرای عدالت، بهتر است از هفتاد سال عبادت، که انسان،
همه شب ها را نمازبخواند، و همه روزها را روزه بگیرد. «- بحار، ٧٥ / ٣٥٢»
توضیح
در اینجا - و در این روزگار !... - به برکت سخن فرابزرگ و سعادت‌آفرین
پیامبر اکرم و اعظم (ص)، که فرمودند: «یک ساعت اجرای عدالت،
بهتر از ٧٠ سال عبادت است»، توضیحی هشدار‌دهنده میآوریم و به
خدا پناه میبریم، و از درگاه الهی طلب توفیق میکنیم.
حکومتها - اغلبِ قریب به اتفاق - در مسائلی چند، از جمله،
در مورد عدالت و اجرای آن، با مردم صادقانه برخورد نمیکنند
و راست نمیگویند؛ بلکه به شکل‌های مختلف: با عبارتپردازی و
اصطلاح‌سازی، توده‌های خلق خدا را، و قشرهای ناآگاه مظلوم
و محروم را سرگرم میکنند!
ما مردم، شیعه جعفری هستیم، یعنی: چنین ادعایی داریم.
شیعه از قدیمترین روزگاران خویش (که به زمان پیامبر اکرم (ص)
و سال‌های حیات پیامبر (ص) میرسد...)، (٤) اساس و تکیهگاه و
منبع الهی و استوار خود را، در «شناخت»هایی که یاد میشود،
بر قرآن کریم، و تعالیم پیامبر اکرم «ص» و ائمه معصومین (ع)
نهاده است، یعنی در این شناخت‌ها:
- شناخت توحید دینی و قرآنی،
- شناخت اخلاق دین (تربیت و سلوک فردی و اجتماعی)
- شناخت احکام دین،
- شناخت مسائل قضایی در دین (و ضرورت حفظ حرمت و کرامت
هر انسانی، در دادگاه‌های اسلام، اگر اسلامی است ؟ !)،
- شناخت اصول معیشتی و مقررات اقتصادی (عدالت و قسط)،
- شناخت حریت و آزادی،
- شناخت حماسه و دفاع و...
تنها و تنها کارشناسان قرآن کریم و آگاهان از محتوای علمی و
عملی قرآن، پیامبر اکرم(ص) و ائمّه معصومین هستند. و بیشترین
تعالیم و احکام دینی و دستورات الهی، از حضرت امام جعفرصادق(ع)
رسیده است، و از این جهت شیعه را «جعفری» میگویند، چون
شیعه مدعی این است، که در علم و عمل، تابع و پیرو امام جعفر صادق(ع) است.
اکنون ببینیم، این امام بزرگ و حجت معصوم الهی، در تعریف «عدالت»
چه فرمودهاند و چه وضعیتی را (در زندگی مردم و سیر اموال و امکانات
در جامعه و اقتصاد و معیشت و چگونگی تصرف در اموال عمومی و
خصوصی و توزیع امکانات در میان همه مردم و...)، «عدالت» دانستهاند،
و جز آن را- بالطبع- فریب و خیانت!
امام جعفر صادق (ع) میفرمایند: «إِنّ النّاس یستغْنُون،
اِذا عُدِل بینهُم (٥) هرگاه در جامعه، عدالت اجرا شود، همه
بینیاز میشوند (و دیگر، انسان محرومی و فقیری، و کمبودداری
و نیازمندی، در همه سطوح و قشرها، و در همه نیازهای گوناگون زندگی،
بر جای نمیماند، و به چشم نمیخورد، چه فقر و محرومیت‌های نامریی، و
چه فقر مریی و آشکار) . در علم «اصول فقه»- با دلایلی عقلی و نقلی-
ثابت شده است که «تکلیف ما لا یُطاق» (یعنی: دستور دادن و تکلیف
کردن به کاری که عملی نیست)، خلاف عقل است...
پس، امام معصوم (ع)- که خود، تجسم عقل است و هادی عقلانیِ
انسان‌ها، از جانب خدا است- چیزی را که عملی نیست مطرح نمیکند،
و به اقتصاد منهای فقر- اگر عملی نباشد- فرانمیخواند...
واقع این است که اکنون و در این زمان‌ها، و با این عملکردها و مدیریت‌ها...
جوانان وظیفه عقلی و شرعی دارند (یعنی: هم عقل به آنان دستور
میدهد، هم شرع)، که حقایق دین، و سخنان و پیام‌های پیامبر اکرم (ص)
و ائمه معصومین (ع) را یاد بگیرند... و خوب توجه داشته باشند که،
هر ادّعایی، یا هر گونه عملکردی و مدیریتی، دین و دینداری و عمل به
احکام دین نیست؛ اسناد و متون دینی موجود است، یکی همین
حدیث معتبر و شریف که ذکر شد. بیایند و مقایسه کنند!
چرا حقایق دین و تعالیم معصومین (ع)، مظلوم واقع شوند، چرا ؟ !
پس، جوانان عزیز، که به عاقبت زندگی میاندیشند، و میخواهند نگاهبان
مقدسات دینی و اعتقادی (که کمال انسانی و سعادت جاودانی در اینهاست)
باشند، دستورات دین را بیاموزند، و به متون دینی و کتاب‌های معتبر
مراجعه کنند، و دین خدا و دستورات و احکام دین را ملاک قرار دهند...
و اگر در عملکردها (از هر کس و به هرگونه)، خلافی دیدند، در عقاید
خویش سست نشوند، و رابطه خود را با خدای متعال و معنویت قطع
نکنند، و دنیاگرایی‌ها، یا خلافکاری‌ها، یا اشتباهرویها، دین آنان از
دست‌شان نگیرد... و سرمایه نجات ابدی آنان را تباه نسازد! و از
ابدیّتی آرامشبخش محروم‌شان نکند! که دیگر، بازگشتی و فرصت
جبرانی نیست...
انسان مومن، خداپرست، انسان دوست، و عدالت‌گستر... در ابدیّت
آرامشبخش، در آنجا، در رواق‌های بلند طاق، در سرودستان‌های
زیبایی‌های جمال الهی... و تجلی‌های رحمانی و رحیمی... و تحقق‌های
تسبیحی و تقدیسی، با سرودخوانان ملکوت، و تسبیح گویان جبروت...
در همارگیی جاودان، سرود میخواند... به همراه پاکان و نیاکان و بهترینان...
(و حسُن أولئک رفیقاً)، هماره و هماره... و لذتی روحی و پایدار، از این
بالاتر، قابل تصور نیست.