عید امامت
عید غدیر خم بر همگان مبارکباد
باده بده ساقیا ولی زخم غدیر چنگ بزن مطربا ولی به یاد امیر
تو نیز ای چرخ پیر بیا زبالا به زیر داد مسرت بده ساغر عشرت بگیر
بلبل طبعم چنان قافیه پرداز شد که زهره در آسمان به نغمه دمساز شد
محیط کون و مکان دایره ساز شد سرور روحانیان هو العلی الکبیر
نسیم رحمت وزید ، دهر کهن شد جوان نهال حکمت دمید پر ز گل ارغوان
مسند حشمت رسید به خسرو خسروان حجاب ظلمت درید زآفتاب منیر
وادی خم غدیر ، منطقه نور شد یا زکف عقل پیر تجلی طور شد
یا که بیانی خطیر ز سر مستور شد یا شده در یک سریر قران شاه و وزیر
شاهد بزم ازل ، شمع دل جمع شد تا افق لم یزل روشن از آن جمع شد
ظلمت دیو و دغل ، ز پرتوش قمع شد چه شاه کیوان محل شد به فراز سریر
چون به سر دست شاه شیر خدا شد بلند به تارک مهر و ماه ظل عنایت فکند
به شوکت فر و جاه به طالعی ارجمند شاه ولایت پناه به امر حق شد امیر
مژده که شد میر عشق وزیر عقل نخست به همت پیر عشق اساس وحدت درست
به آب شمشیر عشق نقش دوییت بشست به زیر زنجیر عشق شیر فلک شد اسیر
فاتح اقلیم جود ، به جای خاتم نشست یا به سپهر وجود نیر اعظم نشست
یا به محیط شهود ، مرکز عالم نشست روی حسود عنود سیاه شد همچو قیر
صاحب دیوان عشق ، عرش خلافت گرفت مسند ایوان عشق زیب و شرافت گرفت
گلشن خندان عشق حسن و لطافت گرفت نغمه دستان عشق رفت به اوج اثیر
جلوه به صد ناز کرد لیلی حسن قدم پرده ز رخ باز کرد بدر منیر ظلم
نغمه گری ساز کرد معدن کل حکم یا سخن آغاز کرد عن اللطیف الخبیر
به هر که مولا منم ، علی است مولای او نسخه اسما منم ، علی است طغرای او
سر معما منم ، علی است مجلای او محیط انشا منم ، علی مدار و مدیر
طور تجلی منم ، سینه سینا علی است سرانا الله منم ، آیت کبری علی است
دره بیضا منم ، لولولالا علی است شافع عقبی منم ، علی مشار و مشیر
حلقه افلاک را سلسله جنبان علی است قاعده خاک را اساس و بنیان علی است
دفتر ادراک را طراز و عنوان علی است سید لولاک را علی وزیر و ظهیر
دایره کن فکان ، مرکز عزم علی است عرصه کون و مکان خطه رزم علی است
در حرم لا مکان خلوت بزم علی است روی زمین و زمان به نور او مستنیر
قبله اهل قبول ، غره نیکوی اوست کعبه اهل وصول ، خاک سر کوی اوست
قوس صعود و نزول حلقه ابروی اوست نقد نفوس و عقول به بارگاهش حقیر
طلعت زیبای او ظهور غیب مصون لعل گهرزای او مصدر کاف است و نون
سر سویدای او منزه از چند و چون صورت و معنای او نگنجد اندر ضمیر
یوسف کنعان عشق ، بنده رخسار اوست خضر بیابان عشق تشنه گفتار اوست
موسی عمران عشق طالب دیدار اوست کیست سلیمان عشق بر در او یک فقیر
ای به فروغ جمال ، آینه ذو الجلال مفتقر خوش مقال مانده به وصف تو لال
گرچه براق خیال در تو ندارد مجال ولی ز آب زلال تشنه بود ناگزیر