درد بی درمان سالمندی

” سالمندی ” امری است طبیعی که برای هر موجود زنده ای پیش می آید. احجار باشند عتیقه می شوند، اشجار باشند تکرار می شوند ولی انسان ها احضار می شوند. یعنی دوران، دوران پختگی است ولی توأم با سوختگی.

کشورهای پیشرفته برای دوران سالمندی برنامه های از قبل تعیین شده ای دارند؛ شهرک سالمندان(هتل های درخور) و نه چیزی شبیه خانه سالمندان ما، که ورودی آن میداند که مرحله بعدی بهشت زهراست!!

درکشور کانادا، به عنوان نمونه، بیمه بازنشستگی، بیمه عمر، بیمه درمانهای پرهزینه و بیمه گردشگری برای دوران های کهولت و بازنشستگی با همکاری خود فرد و تأمین دولت وجود دارد.

از سالمندان، به بهترین وجهی مراقبت های بهداشتی،غذایی، تفریحی و درمانی می شود. متقابلا از آنها خواسته می شود که ضمن شرکت درمراسم های عمومی و رقص و پایکوبی های کلاسیک از تجارب خود برای دیگران بازگو کنند. حداقل کار آن است که خاطراتشان را بنویسند و حتی اشتباهاتی را که در دورانهای پیشین زندگی داشته اند را برای پسینیان بازگو کنند.

به هرجهت سالمند ، تا آخر لحظات حیات  مادی اش هم خیر می گیرد هم خاصیت می دهد. یعنی حیات در کشورهای راقیه از صفر شروع می شود و تا صد ادامه می یابد. برعکس جوامع غم ستایی همچون جامعه کنونی ما که حتی بعض دختران و پسران جوان چه کنم چه کنم به دست گرفته اند چه برسد به میانسالان و پیران و سالخوردگان آن.

 

کاربست: سعی شود با استفاده از نشاط  جوانان برای سالمندان محیط هایی دلپذیر فراهم شود که اگردرخانه و کاشانه سابقشان حامی مناسبی ندارند، حداقل بخشی از زمان بیداری خود را در جمع سایر پیشکسوتان بگذرانند و از تجارب خود برای جوانان بگویند و بنویسند.