اندرز

پارسایی موسی (ع) 

 

محمد محمدی اشتهاردی* 

 

علی ـ علیه السلام ـ در خطبه 160می فرماید: اگر می‌خواهی، پس از پیامبر اسلام ـ صلی الله علیه و اله و سلم ـ از دوست خدا، موسی ـ علیه السلام ـ یاد کنم که او از درگاه خدا چنین دست حاجت به دعا برداشت که:«ربّ انّی بما انزلت الی من خیر فقیر؛ پروردگارا، هر خیر و نیکی به من نازل کنی، به آن نیازمندم» (قصص ـ 24)سوگند به خدای بزرگ، موسی ـ علیه السلام ـ از خدا، جز نانی را که بخورد، نخواست زیرا وی گیاه زمین را می خورد، به گونه ای که از لاغری و کمی گوشت بدنش، سبزی گیاه از پشت پوست نازک شکمش دیده می شد.[1]در روایات آمده: روزی موسی ـ علیه السلام ـ به خدا عرض کرد: «من گرسنه ام».خداوند فرمود: «گرسنگی تو را می‌دانم»موسی عرض کرد: مرا از غذای خود، بهره مند کن.و از وحی‌های خدا به موسی ـ علیه السلام ـ این بود: ای موسی! فقیر کسی است که سرپرستی مثل من ندارد. بیمار کسی است که طبیبی مانند من ندارد. غریب، کسی است که مونسی مثل من ندارد.ای موسی! به نان جو شکسته‌ای راضی باش وقتی که دیدی دنیا به سوی تو رو کرد، بگو انّا لله و انا الیه راجعون: «همه از سوی خدا آمده ایم و به سوی او بازگشت می کنیم».و وقتی دیدی که دنیا به تو پشت کرده، بگو: «آفرین بر شعار صالحان»ای موسی! در آن چه که خدا به فرعون داده، تعجب نکن، آن‌ها زیور زندگی دنیای ناپایدار است.[2]

منابع: [1] . نگاه کنید به خطبه 160 نهج البلاغه.[2] . منهاج البراعه، ج 9، ص 369.

 داستان‌های نهج البلاغه